وقتی "رویایِ" بودن
تنها دل خوشی ام می شود
مستانه قامت ماه را در آغوش می کشم
تا به هنگام کامل شدن
دیوانه ام کند
و باز هم رویا بسازم
رویایی از جنس "بودن"
"مانا"
نگاهم را به راهت دوختم باز
که تا بینم دوباره چشم مستت
بگیرم قامتت را من در آغوش
به خاطر بسپرم گرمای دستت
در آن دیدار آخر گفته بودی
کزان عهد و وفا چیزی نمانده
به من گفتی که بیهوده نکوشم
دراین اندک زمان بازمانده
ولیکن این دل دیوانه ی من
نمی خواهد نبودت را کند باور
نمی خواهد دگر تنها نشیند
به خاطر آورد آن خاطرات دور و اشک آور
دوباره شب رسید و ماه آمد
ولیکن از نگارم اثری نیست
دوباره از درونم ناله برخاست
و می دانم دلیل ناله ام چیست
"مانا"