به خودم قول می دهم
که از این به بعد لبخند بزنم
بی بهانه!
حتی اگر آفتاب طلوع نکرد
حتی اگر عطر یاس
در حیاط خانه مان نپیچید
و حتی اگر غنچه ی کوچک رز
هرگز باز نشد!
قول می دهم به عمر گل شقایق کاری نداشته باشم
و تا زمانی که "تو" باشی و بخندی
زندگی کنم
به خودم قول می دهم
باز هم قاصدکی را
به امید رسیدن به دست تو
راهی آسمان کنم
و ذره ای شک در دل راه ندهم که نکند اینها
خیال بافی های زمان بچگی مان باشد!!!
قول می دهم در پی هر نسیم
شروع به دویدن کنم
بر روی چمن زارهایی پر از گل شقایق برقصم
و دیوانه وار سراغت را از پروانه ها بگیرم
قول می دهم دیگر به همه چیز زیبا نگاه کنم
و هرگز از بودن دو عاشق کنار هم
ذره ای حسد به دل راه ندهم
و بگذارم دلم مدام هوایت را کند
"مانا"
دانه های برف
در گلویم مانده صد حرف
می روم ناگه دراین بوران و سرما
خوب می دانم دگر این عشق نیست از آن دل ما
این چنین باید که با غم ها درآمیخت
دیدن مجنون بی جان
رقص لیلی ، چشم گریان
بی قراری بود و باران
باز لیلی از غم دوری فراوان اشک ها ریخت
قصه ی شیرین و فرهاد
رقص تیشه ، هوهوی باد
عشق رنگی بی فنا داشت
قصه هایش درد ها داشت
اشک شیرین در پی هر تیشه از مژگان فروریخت
من خمور و دل شکسته
روح من تنها و خسته
ذره ای در دل ندارم شادی و شور
می روم زین شهر، زین نامردمان دور
درد و غم های قدیمی از نگاهم باز آویخت
"مانا"
باز هم هوا گرفته است
نشسته ام روی نیمکتی که روزی
عاشقانه هایمان را شاهد بود
می شنوم صدای گریه اش را
که از تنهایی ام زار می زند
آسمان هم بارید
و این بار
نوبت "چشمان" من است
"مانا"
شبی را به بلندای سال های عاشق بودنم گذراندم
شبی تاریک!
شبی سرد!
شبی بی "تو"!!!
شب یلدا..
"مانا"