نشسته زهر خندی بر لبانم
نگاهم را نمی فهمی
پر از معنی است
تمام جان من
این جان خسته
صدایت می زند هر دم
ولیکن خوب می دانم
دگر اما توانی نیست
دلم می خواست چشمانم را ببندم
کنارم حس کنم عطر تنت را
بگیرم دست گرمت را به دستم
ببوسم آن دو چشم پر غمت را
نگاهی می کنم دور و برم را
دوباره جای تو،خالی،کنارم
دوباره اشک سردی روی گونه
دوباره شب شد و من بی قرارم
"مانا"