پُرم از درد
پُرم از شک ، به بلندای سکوتی غمگین
و پُر از حس عجیب حسرت
و شب و روز دلم بی پروا
ناله ها می زند و می خواند
که چه سان صبر و توان خود را
در پی لذتی از این بودن
قدر آهسته به هم خوردن پلک
از کف داد
پُرم از حرف
پُرم از وزن گران واژه
بر لبم قفل سکوتی زده ام
تا که هر کس نتواند ز دل خسته ی من
شنود قصه ی لیلایی که
عمری از بهر نبود مجنون
همچو فرهاد پُر از عشق و غرور
تیشه ها زد به تن نازک احساس خودش
و در آخر فهمید
که از آن خرمن عشق
اثری نیست به جا
و کنون از دو نگاه نگرانش ، گاهی
می چکد بر گونه
قطره ای اشک
پُر از حسرت و آه
"مانا"