دویست و هشتاد و پنج

تمام این فاصله ها

تمام این تنهایی ها

تمامِ نداشتن هایت

ای کاش خوابی بودند

شبیه خواب دم صبح

می آمدی ...

با دستان شبیه اطلسی ات

بیدارم می کردی

می گفتی : جانِ دلم صبح شده است

و من 

به بهانه رهانیدنم از خوابی سخت

در آغوش می کشیدمت

اما حیف

تو نیستی

و من به واقعی ترین شکل ممکن

اسیر کابوسِ نداشتنت شده ام

تنهای تنهای تنها

+ مهدی صادقی