سیصد و هشت

بانو

مریض که می شوی

پرستار می شوم

می آیم و می نشینم کنار تخت دلتنگی ات

موهایت را

با دستانم نوازش می کنم

می روم و قرص ماه را برایت می آورم

تب که می کنی

در حوض شب ، پاشویه ات می کنم

حوضی که همان قرص ماه ، در آن است

و پتوی نم دار ابر را

رویت می کشم

دستانت را در دست می گیرم

و تا خود صبح 

برایت دعا می خوانم

غصه نخور نازنینم

تا خورشید سلامی دوباره کند

خوب شده ای

+ عادل دانتیسم

+ به شدت سرما خوردم 

++ یک دلشوره بدی حالمو داره بدتر می کنه